#30 Mwzo


Nie długo później ,wszyscy chorzy byli już zdrowi od pustynnego kaszlu.

To znaczyło także,że trzeba ruszać w dalszą drogę.

Exile prowadziła grupę .Za nią szła Uzuri, Frodo i Sarah. Za nimi szła pomarańczowa lwica, z Asali i lwiątkami. Natomiast Vita,Giza i Kioo szli na końcu dla ochrony.
Mimo iż marsz był szybki ,lwiątka nie przejmowały się bolącymi łapkami.Może dlatego,że po raz pierwszy,rodzice ich nie dźwigali, i lwiczki chciały pokazać siłę?

Idąc jednak coraz dalej, natknęli się na wąwóz.Tak więc,każda z lwiczek została wzięta w pysk  i zniesiona ze stromej górki.
Dalej ,idąc przez parny wąwóz,lwiczką zachciało się pić i nie iść.Bolały ich łapki.
Nie skarżyły się jednak,tak więc Exile nie zatrzymała marszu.

Dopiero kiedy opuścili wąwóz, biała powiedziała,że odpoczną i zostaną na noc w małej jaskini.
Lwiczki od razu się ucieszyły, zwłaszcza,kiedy znalazły coś do picia.
Exile,Uzuri,Vita i dawne złoziemki wybrały się na polowanie.Upolowały cztery antylopy,więc była uczta idealna.

W końcu Uzuri zaprosiła lwiątka do snu,sama miała im coś opowiedzieć.

Kiedy niebo stało się granatowe i pokryły je gwiazdy, wszyscy już kładli się do snu. Giza,Sarah i Binti, spały wtulone w siebie.Koło szarej lwicy spała również jej córka, Jua.
Kioo i Uzuri także spali przytuleni w siebie.Taje,Siri i Almasi spały po bokach rodziców,wtulone w siebie i w nich.
Asali,Vita ,Frodo spali niedaleko Uzuri, ale osobno.
Exile ,która zwykle spała blisko beżowej lwicy ,teraz leżała dalej.

Wpatrywała się w gwiazdy,migoczące na bezchmurnym niebie.
 W końcu westchnęła,wstała i ruszyła przed siebie.

Zaszła znów w stronę wąwozu,schodząc powoli.Przecież było ciemno.

I właśnie wtedy usłyszała wołanie o pomoc.

Exile nie czekając na nic, puściła się biegiem w tamtą stronę.Obijały się o ściany ,nic nie widząc.Dopiero później,stały się jej wyraźnie kształty i się zatrzymała.
Co ona robiła? A jak to jakieś omamy?

Znów usłyszała ten głos: POMOCY!

Exile westchnęła gorzko i puściła się do dalszego biegu.

Zwolniła,widząc nowe kształty.
Jeden na skalnej półce i pięć nie dających mu drogi ucieczki.
Exile wybałuszyła oczy,kiedy zdała sobie sprawę,czym jest ten kształt:
Lwiątko!

Exile warknęła,wzbiła się w powietrze i wylądowała tuż za hienami.
-Zostawić go!
Jedna  z hien spojrzała na nią.
-Bo co?
-Bo to!-syknęła Exile.
Rzuciła się na nią i nim się inne hieny zorientowały,hiena leżała już mocno pogryziona.
Exile rzuciła się na kolejne,robiąc z nimi to samo,puki przerażone nie uciekły.
Musiały być bardzo słabe,skoro w pojedynkę je pokonała.

Wzięła rozmach,wskakując na skalną półkę.
Lwiątko spojrzało na nią pewnie,bez cienia strachu.
-Dziękuję pani za ratunek
-Nie ma za co.Ale..co ty tu robisz?-spytała Exile

Lwiątko miało jaśniejszą złotą sierść, czarny nos,grzywkę tego samego koloru i granatowe oczy.Do tego miał zadrapania na policzku i łapce.Widać,że zostaną mu na zawsze.

-Mieszkam.Od dzisiaj
-Dlaczego?
-Bo moich rodziców zabiły te hieny.Ich jest całe stado.Nie mam już domu,-Lwiątko przeniosło wzrok na swoje łapy.
Exile zrobiło się żal lewka.
Spytała:
-Jak ci na imię?
-Jestem Mwzo.
-Chodź ze mną,-położyła mu ogon na ramieniu,-upolowaliśmy dzisiaj dużo jedzenia,więc jeszcze coś zostało.-po czym dodała,-nie zrobię ci krzywdy,obiecuję.
Lwiątko zaufało Exile,co poprawiło lwicy humor.
 
Zaprowadziła Mwzo do ich chwilowego obozu.Lwiątko od razu zaczęło jeść głodne.
Kiedy skączył,ziewnął i ułożył się w miejscu ,w którym stał.Exile zdziwiła się,ale pomyślała,że mógł być gdzieś w wieku Juy.
Ułożyła się obok niego.Ale nie spała...czuwała.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

#1 Początek

Obraz
Haki*,przechadzał się po Szarej Dolinie,niespokojnym krokiem.Rozglądał się na boki,podziwiając piękno ich doliny.Właściwie,znał tylko tą ziemię.Nie widział,nigdy na oczy innej.Jedynym wyjątkiem była Szara Ziemia.Kiedyś Szara Dolina,była częścią Szarej Ziemi,później jednak,przez kłutnie dwóch braci,ziemie się rozdzieliły.Ten mniejszy teren,jeden z braci nazwał właśnie Szarą Doliną.Przez wiele lat,te dwie ziemie pracowały osobno,jednak,kiedy na tronie zasiadł król Kijivu**,podbił ich dolinę i z powrotem,stała się jednością z Szarą Ziemię.Zachowała jednak swoją wdzięczną nazwę. Wiedli dalej szczęśliwę życię,u boku swej rodziny.Właśnie z tą myślą,Haki,usiadł na pobliskim kamieniu,nie daleko wodopoju.Wpatrywał się w tafle wody z radością. Rodzina.. Pamiętał dalej ten wyraz,mimo iż jego rodzice,od lat nie żyli.Umarli,kiedy był jeszcze malutki.Zajęła się nim jego starsza siostra,ona niestety,ruszyła w podróż i ślad po niej zaginął.Zrobiła to,kiedy był już odpowiednio dorosły,by poradzić sob...
Czytaj więcej

#3 Pod gwiazdami

Obraz
Exile,odwróciła się na drugi bok,tym samym wtulając się w ciepłe futro ojca.Uśmiechnęła się pod nosem,po czym otworzyła jedno oko.Na dworze,panował wieczór.Zamknęła więc ponownie oczy,ale coś jej nie pozwoliło zasnąć.Podniosła się więc na proste łapy,po czym opuściła jaskinię rodzinną,najciszej jak mogła.Wieczór był dość chłodny,wiał lekki wiatr,co było przyjemnym uczuciem,po serii upałów.Skoczyła na "dach" domu,po czym się na nim wygodnie ułożyła,oczywiście na plecach.Mogła w ten sposób,lepiej obserwować gwiazdy.Oświetłaby niebo tej nocy,na prawdę pięknie.Westchnęła ciężko. Gdybyśmy wszyscy byli tacy sami.. -pomyślała.Tej nocy,jeszcze długo nie spała,wpatrując się w gwiazdy.Kiedy w końcu skończyła,był już prawie ranek. Chciała szybko wrócić do jaskini,kiedy zatrzymał ją spokojny głos,należący do jej matki. -Już wstałaś? Tak wcześnie? Jeszcze słońce nie wzeszło... Biała lwiczka zeskoczyła,prosto pod łapy matki,w które się wtuliła.Uśmiechnęła się w stronę szarej,ta odwzaje...
Czytaj więcej

#10 Stado Trzech Burz

Pomimo lekkiej ciemności,łatwo było stawiać każdy kolejny krok białej lwicy.Exiele nie przeszkadzał,wiejący na nią silny wiatr,ani nieprzyjemne zapachy padlin.Szła dalej,rozglądając się dookoła.Nie znała wprawdzie tej ziemi.Jej myśli,krążyły wokół powodów,dlaczego w ogóle się ruszała że szczeliny.Mogła przecie tam zostać już na zawsze,bez trudności i ciężkich podróży.Nie.Ona czuła jednak,że jej przeznaczeniem,jest co zupełnie innego.Że życie samotnika,nie jest dokońca takie złe.Czuła w sobie siłę,jak jeszcze nigdy.Była zależna tylko od siebie,jak sama powtarzała. Nastawiła uszu,kiedy usłyszała kroki.Z każdą chwilą,były coraz bliżej,a ona wyczuwała zapach lwów.Zmieszała się chwile.Mieli dobre,czy złe zamiary? Nie wiedziała.Postanowiła pobiec przed siebie.Zerwała się więc prędko,mknąc coraz dalej przed siebie. Kroki stały się głośniejsze.Widać,że lwy za nią pobiegły.W głowie Exile,narodził się pewien pomysł.Stanie z nimi oko w oko.Było to ryzykowne i głupie,ale lwica poczuła,że tego c...
Czytaj więcej